12 minuten over vrede

Het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) en het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL) wilden, naar aanleiding van de herdenking van de Eerste Wereldoorlog in 2014, twaalf korte animatiefilms met bijhorende gedichten laten creëren rond het thema ‘vrede’. Voor mij een mooie aanleiding om wat te experimenteren met poëzie. Ondertussen zijn de winnende fimpjes en gedichten bekend en toegegeven, in vergelijking daarmee doen mijn gedichten nogal naïef aan. Maar, desalniettemin - wat heb ik toch een zwak voor van die compleet over the top archaïsche woorden - schaam ik me niet voor hen. Ook toegegeven, klaprozen zijn in deze context het schoolvoorbeeld van cliché. Maar ik hou zo van klaprozen!

Laait op de vrees

Lichtend weer

laait op

de vrees.

Steeds meer

gaat het dagen

dat het alleen

nachten zullen zijn.

Slaat het uur.

MODDER

en

VUUR.

In niemandsland

weer een soldaat

die op zoek

naar rust

ten onder

gaat.

Lede ogen

VLAMMEND vuur,

wakkert aan,

knispert het uur,

van voortbestaan.

Dwaalt met lede ogen,

door het licht-zwaar onvermogen,

tot MEDEDOGEN.

Dartelende kinderen,

doorspiest van lust tot GEWELD,

het dromen en zinderen,

dat pijnlijk ons kwelt.

Spaanders knallen en steken,

bij elk ruw-vaag teken,

dat ook nu het RECHT zal breken.

Hijgend tegenover elkaar,

planten we de vlag van angst,

tevergeefs zoekend de overwinnaar,

propageer de VREDE, die duurt het langst.

Alleen tezamen

Harten bonzen,

het onmetelijke gonzen,

op het ritme van de slagen

gaat het ons dagen.

Dat de modderende sporen,

onze gebeden niet verhoren.

Dan de bodemloze knal,

dat het anders worden zal.

Gewichteloos tollend om onze as,

verlangen naar hoe het ooit was,

hunkerend duiken in de gloed,

die ook onze vijanden behoed.

Feesten van angsten en pijn,

laat ons nooit nog

TESAMEN

zo ALLEEN

zijn.