Op weg.

Rechts. Via de achterdeur langs de dikke haag. Toverstaf in aanslag. Wachtend op de uit het niets opdoemende draak. Toch maar lekker de andere kant uit. De struiken in en zo huppelend naar de bomen verderop. Rennende fee krijgt vleugels en stijgt op. Opletten voor de blaffende hond van de buurman. Ze bijten. Via een grote boog eromheen en zo verder op avontuur. Mistende lucht speelt verstoppertje. De zon schiet woest haar stralen. Koelbloedige gevechten en bloedstollende avonturen. Het licht verliest langzaam haar kracht. Tijd om het doolhof weer te ontwarren. Onopgemerkt gebroken bril op eindeloos lange tafel van het ouderlijke fort. In een schijnbeweging om de keuken heen. Moeder, de koningin, snijdt nietsvermoedend de wortels verder fijn. Het schaakbord is de enige vriend van vader. De vorst. Sterretjes op het raam en ijspegels als lollies. Sluipend via het gangpad de draaitrap op. Stromend water over de gouden haren van de dapperste fee van de hele straat. Onder de veel te grote dekens op zoek naar nieuwe horizonten. Mooie machtige mystieke maan. Uiteindelijk trekt de slaap toch aan het langste eind. Sterren heersen over de wereld. Zelfs de grootste heldinnen moeten eraan geloven. Te paard slingerend doorheen woestijnen en sneeuwlandschappen. Via een eindeloze trektocht naar het volgende avontuur. Links.

Lange haren zijn tijdens stormachtige dagen de grootste vijand van een toverfee. Regen is democratisch en doordrenkt zelfs de machtigsten op deze aarde. Niemand ontsnapt. Doordrenkte brunette treedt het rokerige paradijs gevuld met kleuren binnen. Flikkerende flitsende fonkelende flarden. Muziek vraagt haar ten dans. De buit is ook op deze herfstavond nog niet binnen. Jachtinstinct. Toverboek wordt geraadpleegd. Bijzondere aandacht voor de spreuken die lieve woorden bevatten. Angstzweet. Koude wind langs de ruggen. Koene ridder met smeulend zwaard staat aan de andere kant van de bar. De moed zakt ook een fee soms in de muiltjes. Toverkunst wordt toch maar opgeborgen. Turende twijfelende tollende toverstaf. Via de ondertussen goed gekende bocht op weg naar andere oorden. Ook het trouwe paard heeft geleerd nooit de kortste weg te nemen. Langs het kanaal, doorheen duistere lanen op weg naar het welbekende slot van warmte en diepvriesvoedsel. Kromme krakende kruimelende kamer. Alleen zijn met de nacht is de verdienste van elke jonge heldin. RECHTS. Ook een fee is wel eens boos op kerk en staat. Klaar voor de finale genadeslag. De gedachte van liefde voor iedereen maakt alle mensen week. Spandoeken en rubberkogels drijven zelfs diegenen met toverkracht de trappen op. Kamer biedt de nodige bescherming. Voorbij hindernissen naar het uitgestippelde doel. Papierproppen.

Fles wodka.

Heuvellandschap van boekenstapels.

Foto.

Toverstaf.

Eindelijk komt het raamkozijn in zicht. Tijd voor actie. Getraind turen door de wirwar van straten. Medeheldinnen worden opgepakt door zwarte ridders. Actie! Omdraaien en verder dromen. De zachte materie van de zetel doet dromers wegzinken. Watervallen verdwijnen in eindeloze ravijnen. Daar zweeft de fee over het woelige water. Flauwe bocht naar links. Men drinkt teveel en rookt te snel. Bang voor nog een dag. Koffer in aanslag en proviand in een doos. De uitgewerkte toverstaf toch nog steeds binnen handbereik. Je weet maar nooit. Paard omgeruild voor een rokerig en rood grommend beest. Waggelende wuivende wankele wielen. Sneeuwstraten al gauw verstoord door trappelende voeten. Geen eerbied voor het zuiver wit dat al grijsgrauw wordt. Via eerste gang naar de derde verdieping in gebouw E. Klok draait plichtsbewust haar cirkels. Heldin werkt zich weg. Dan biedt de avond zich weer vol overgave aan. Hele nacht struinend langs grijze muren. De blik van straatlichten ontwijkend. Geen tijd om te verdwalen in dromen. Toverstaf veilig opgeborgen. Rechts. Spiegel. De nieuwe briesende vijand is geboren. De witte verstoorders van de lange lokken uitvergrotend. De kronkelende groefjes die zich een weg banen doorheen het bleke landschap. Nog steeds rode lippen. Nog steeds groene ogen. Wimpers krullen van het jarenlange werk. Dunne toverhanden tegen aangezicht. Koud. Toverstaf wordt weer bovengehaald maar heeft niet de gewenste uitwerking. Opbergen. Voorgoed. Bruine lokken dwarrelen onregelmatig naar beneden. Kort haar, nieuw avontuur. LINKS. Zinderende zomerzon. Witte haren weerkaatsen het betoverende licht. Moe. Schommelstoel is nu nog de enige vriend. Kwetterende kinderen lopen voorbij en toveren beelden voor het versleten netvlies. Bladeren die ruisen worden nog vaag gezien maar al lang niet meer gehoord. Morgen zal hetzelfde zijn als vandaag. De toekomst brengt niets terug van het verleden. Dommelen. Zonnestraal piept even door de gordijnen. Kat strijkt neer, ronkt en kijkt naar de grijze fee die het toveren heeft verleerd. Heen en weer gaan de belletjes op het terras. Ze probeert dat rinkelende geluid weer te toveren. Beelden flitsen even, de wind speelt een spel. Plots. Opeens. Zomaar. Poef!

Uit

rookt.

Rechtdoor. Ogen toe. Hart stopt even met kloppen. Het duurde zo lang maar nu praat ik met je. Ook nu weet ik niet wat te zeggen. Misschien had ik je beter geschreven. Ik dwaalde rond. Sneeuw en bloemen. Kleuren en de natte druppels op mijn aangezicht. Steeds voelde ik dat ik weer moest gaan. Dacht dat ik je wel zou terugvinden op mijn weg. Kronkelend. Hield van te veel mensen tot de hemelpoort zich voor me sloot. Je naam zindert nog steeds na maar helaas is nu alle plaats opgebruikt. Hier mijn nummer en adres, je weet maar nooit… Deze keer zal ieder van ons zijn weg wel vinden. Denk je niet? Misschien vind ik mijn toverstaf terug. Magische krachten. Wie weet kan ik weer gaan dromen. Hart klopt weer even.

Hart stopt.

Kom me tegen op de zonovergoten weg. Steeds rechtdoor.

Rechtdoor.